بهترین اوقات خود را باید صرف چه چیز کنیم؟ (سبک زندگی الهی)

إِنَّ الْمُتَّقِینَ …﴿۱۵- الذاریات﴾

…بِالْأَسْحَارِ هُمْ یَسْتَغْفِرُونَ ﴿۱۸- الذاریات﴾

همانا متقین…(۱۵)

… در سحرگاهان [از خدا] طلب آمرزش مى‏ کردند (۱۸)

امیرالمومنین علی بن البیطالب روحی و ارواح العالمین لتراب مقدمه الفداه در فرازی از نامه ی خود خطاب به مالک اشتر می فرمایند:

واجْعَلْ‏ لِنَفْسِک‏ فِیمَا بَیْنَک‏ وبَیْنَ اللَّه أَفْضَلَ تِلْک الْمَوَاقِیت‏.(۱)

و بهترین زمانهایت را برای خلوت کردن بین خودت و خداوند قرار بده.

واقعاً این خیلی مهم است، از چند نفر از دوستانم پرسیدم به نظر شما بهترین وقت خود را باید برای چه کاری صرف کنیم؟

جواب ها مختلف بود

یکی گفت: صرف خانواده
یکی دیگر گفت: صرف خدمت به خلق
دیگری گفت: صرف تفکر و تدبر
و دیگری گفت: صرف عبادت و…

دقیقش این است که مفهوم خلوت با خدا، حتی عبادت به معنای عرفی آن، یعنی اعمال عبادی مانند قرآن خواندن و زیارت خواندن و نماز خواندن و … هم نیست و نه حتی به معنای دعا کردن های عرفی ما، این که لحظه ای و دمی انسان با خالق خویش خلوتی کند و سخن بگوید و خدایش را حاضر و ناظر و شنوا و بینا بداند و با او انسی بگیرد و راز و نیازی بکند و شاید مهمترین نکته اش این است که قلب انسان حقیقتاً در آن خلوت متوجه خدا باشد.

حضرت امیر می فرمایند که یک بنده ی واقعی خدا در سبک زندگی الهی، بهترین اوقات خودش را باید صرف خلوت کردن با خدای خویش کند؛

و بر اساس آیات و روایات هم بهترین اوقات عمر انسان سحر است!!!که چقدر خواب در آن زمان می چسبد!!! و ما معمولاً خوابهستیم در بهترین زمان عمر زندگی مان.

به قول یکی از بزرگان کَرِه ی عمر آدم سحر است و مابقی به درد دوغ می خورد و رمقی ندارد و هر کس به جایی رسید از سحر رسید.

هر گنج سعادت که خدا داد به حافظ

از یمن دعای شب و ورد سحری بود (۲)

نکته ی بسیار مهم دیگر این است که وقتی حضرت می فرمایند بهترین زمان عمر شما باید برای خلوت با خدا باشد یعنی به طور پیش فرض لزوم رابطه ی دائم با خدا از طریق خلوت با خدا لحاظ شده است.حالا بهترین وقت که هیچ!!!

انصافاً آخرین باری که ما درست و حسابی با خدای خود خلوت کرده ایم کِی بوده است؟؟؟؟!!!

إِلَهِی‏ … مَتِّعْنَا بِلَذِیذِ مُنَاجَاتِک‏ (۳)

خدایا … ما را از لذت مناجاتت بهره مند فرما

پی نوشت ها:

۱-نهج البلاغه ی شریف، نامه ی ۵۳

۲-غزل ۲۱۶ از دیوان حافظ

۳-مفاتیح الجنان، باب اول در ادعیه، مناجات خمس العشر، ص۲۴۱، مناجات السابع (مناجات المطیعین) مناجات هفتم از مناجاتهای ۱۵ گانه امام سجاد(مناجات مطیعین)