نعمت هایی‌ با هزار درجه لذت!

آیا شخص عاقل با وجود غذایى كه 100 درجه لذّت دارد، بدون هیچ دلیل و مرجّحى، غذاى كم لذت را تناول مى كند؟! حال اگر چیزى باشد كه لذّتش از خوردن و آشامیدن بیشتر است و نیاز مبرمى نیز به خوردن و آشامیدن ندارد، بالطبع آن را انتخاب خواهد كرد.

بنابراین عقلایى نیست كه انسان سر سفره از آنچه لذّت بیشترى دارد صرف نظر كرده و به غذاى بى ارزش ترى قناعت كند. قطعاً اولیاى خدا از لذت خوردنى ها و آشامیدنى هاى بهشتى بى خبر نیستند و صرف نظر كردن آنها علّتى ندارد، جز اینكه لذتى كه از یاد و سخن گفتن با خدا مى برند، به مراتب بیش از طعام و شراب بهشتى است…

محقرترین و پست ترین خانه ها و قصرهاى بهشتیان، هزاران بار از بهترین كاخهاى دنیا دلپذیرتر است. در میان آن كاخها یک كاخ ممتاز و برجسته وجود دارد كه ویژه خواص است. ساكنان این كاخ به طعام ها و شراب هاى بهشتى دلخوش نیستند، با اینكه طعام و شراب هاى بهشتى بسیار ارزنده تر از خوردنى ها و نوشیدنى هاى دنیاست و كسانى كه داراى همت بلندند، از لذت هاى حرام دنیا چشم مى پوشند تا به آن طعام ها و شراب هاى بهشتى برسند ولى در میان بهشتیان افرادى هستند كه هیچ توجهى به آنها ندارند

اینكه طعام و شراب بهشتى تا چه حد بر طعام و شراب دنیا امتیاز دارد خود جاى بحث دارد، در این باره قرآن كریم مى فرماید:

«وَ سَقاهُمْ رَبُّهُمْ شَراباً طَهُوراً»(الانسان/21) در جاى دیگر مى فرماید:«یُسْقَوْنَ مِنْ رَّحیق مَخْتُوم. خِتامُهُ مِسْكٌ وَ فى ذلِك فَلْیَتَنافَسِ المُتَنافِسُونَ»(المطففین/25) به آنها شراب ناب سر به مهر بنوشانند كه به مشك مهر كرده اند و بر این نعمت هاى بهشتى، باید راغبان بر یكدیگر پیشى گیرند.

گروهى از بهشتیان به طعام و شراب بهشتى كه خداوند براى بندگان خاص خود مهیا ساخته، توجّه و اعتنایى ندارند:

«اِذا تَلَذَّذَ اَهْلُ الْجَنَّةِ بِالطَّعامِ وَ الشَّرابِ تَلَذَّذُوا اُولئِكَ بِذِكْرى وَ كَلامى وَ حَدیثى» لذت این دسته از اهل بهشت به طعام و شراب بهشتى نیست، بلكه به یاد خداوند و گفتگوى با اوست.
بنده‌هایی دارم که در بهشت حیران و سرگردان در ذات من هستند. در عالم ملکوت مدهوشند تا جایی که به نعمت‌های بهشتی که در اختیار آنان است توجّهی ندارند. بهشت و حورالعین‌ها از آنان نزد من شکایت می‌کنند، می‌گویند: خدایا تو ما را برای این بندگان خلق کرده‌ای اما آنان به ما اعتنا نمی‌کنند. خداوند به آنان پاسخ می‌دهد: بگذارید بنده‌ام در ذات من مدهوش باشد

آنها در ذكر خدا و سخن گفتن با او چه یافته اند كه باعث گردیده، به دیگر لذایذ اعتنایى نداشته باشند؟

هر کسی به انجام واجبات اهمیت دهد و در به جا آوردن مستحبّات، خصوصاً نوافل، کوشا باشد، مورد محبّت خاص خداوند واقع می شود. در آن صورت، گوش او گوش خدا، چشم او چشم خدا، زبان او زبان خدا و دست او دست خدا می شود. و مهم‌تر اینکه، می فرماید: هر دعایی بکند، اجابت می کنم و هرچه بخواهد به او عطا می نمایم.

در دنیا مستجاب الدعوة می شود و هرکاری اراده کند می تواند انجام دهد و در آخرت، به مقامی می‌رسد که بهشت و نعمت‌های بهشتی برای او کوچک و ناچیز است و در نظر او جلوه‌ای ندارد. تنها و تنها عنایت حق‌تعالی برای او جلوه دارد و در هر نظری که از سوی ذات باری‌تعالی به وی می‌شود، او سعه وجودی پیدا می‌کند و کمال بیشتری می‌یابد. و تا خدا خدایی می کند، او در حال استکمال و ارتقاء درجه است.

مرحوم دیلمی در ارشاد روایتی به نام معراجیه نقل می‌کند. روایت مفصّل و عجیبی است و برخی مکالمات ردّ و بدل شده بین پروردگار متعال و پیامبراکرم«صلّی ‌الله ‌علیه ‌و آله‌ و سلّم» را بیان می‌فرماید. در بخشی از این روایت خداوند تبارک و تعالی به حبیب خود می‌فرماید: بنده‌هایی دارم که در بهشت حیران و سرگردان در ذات من هستند. در عالم ملکوت مدهوشند تا جایی که به نعمت‌های بهشتی که در اختیار آنان است توجّهی ندارند. بهشت و حورالعین‌ها از آنان نزد من شکایت می‌کنند، می‌گویند: خدایا تو ما را برای این بندگان خلق کرده‌ای اما آنان به ما اعتنا نمی‌کنند. خداوند به آنان پاسخ می‌دهد: بگذارید بنده‌ام در ذات من مدهوش باشد. لذّت این بندگان حرف زدن من با آن‌ها و حرف زدن آن‌ها با من است. بعد خداوند سبحان می‌فرماید: من روزی سیصد و شصت مرتبه به این بندگان نظر می‌افکنم و آنان در هر نظر سعه وجودی می‌یابند، استکمال پیدا می‌کنند. و این استکمال به دنیا و آنچه در دنیا است، ار زندگی دارد.

تبیان