محبت به خدا، بالاترین محبت ها

بالاترین محبت ها، محبت به خداوند است، زیرا خداوند لطف و رحمت واسعه خویش را بر انسان گسترده است . امیرالمومنین علی علیه السلام در نهج البلاغه به گونه ای به آن اشاره می کند که انسان را به سوی خداوند می کشاند؛ آنجا که می فرماید: « و سالته من خزائن رحمته ما لا یقدر علی اعطائه غیره من زیاده الاعمار و صحه الابدان و سعه الارزاق ثم جعل فی یدیک مفاتیح خزائنه بما اذن لک فیه من مسالته فمتی شئت استفتحت بالدعا ابواب نعمته و استمطرت شَآبیب رحمته» (نهج البلاغه، نامه ۳۱)«و از خزاین رحمت او عطایایی را مسألت نمایی که جز او نتواند آنها را به تو عنایت فرماید از فزونی عمرها و صحت بدن ها و گسترش روزی ها. سپس خداوند متعال کلیدهای گنجینه های نعمت هایش را در اختیار تو قرار داده با اجازه و رخصت در مسألت از او. هر وقت بخواهی درهای نعمت او را به وسیله دعا روی خود باز کنی و انبوه رحمتش را به سوی خود سرازیر نمایی.»در جای دیگر امام علیه السلام به انتشار فضل و رحمت الهی میان خلایق اشاره دارد و خداوند را به سبب بخشندگی و کرامتش سپاس می گوید:« الحمدلله الناشر فی الخلق فضله و الباسط فیهم بالجود یده»( نهج البلاغه، خطبه ۱۰۰) «حمد خدای راست که فضل خود را در میان مردم بگسترانید و دست خود را برای بخشایش به آنان برگشاد.»و نیز می فرماید: «احمده علی عواطف کرمه و سوابغ نعمه» (نهج البلاغه، خطبه ۸۳)، «سپاسگزار او هستم بر عواطف کرم خداوندیش و بر نعمت های کاملی که بر ما عنایت فرموده است.»امام علی علیه السلام یکی دیگر از موارد ایجاد محبت به خداوند در دل انسان را، نعمت های فراوان خداوند می داند که بدون اینکه انسان نیاز خود را بیان کند، نیازهای او را برآورده و این نعمت ها را به او ارزانی داشته است. به طور مثال، حضرت می فرماید:«سبحانک… ما اسبغ نعمک فی الدنیا» (نهج البلاغه، خطبه ۱۰۹)، «پاک خداوندا! … چه فراوان است نعمت های تو در این دنیا.»نمونه های بسیاری در نهج البلاغه وجود دارد که به بیان نعمت های فراوانی که خداوند به انسان داده است، می پردازد که این را می رساند خداوند نظر لطف و رحمت به انسان دارد و به انسان محبت می کند.

توجه به این محبوب بودن نزد خداوند، سبب تحریک عواطف انسان و محبت او به خدا می شود.امیرالمومنین علیه السلام در موارد دیگر، خداوند را مظهر لطف و عطا و بهترین پناه انسان معرفی می کند و می فرماید: «و الجی نفسک فی امورک کلها الی الهک فانک تلجئها الی کهف حریز و مانع عزیز و اخلص فی المساله لربک فان بیده العطاء» (نهج البلاغه، نامه ۳۱) و نفس خود را در همه امور زندگی به خدایت پناهنده کن، زیرا با این پناهندگی، نفس را به جایگاهی محکم و امن و مانعی بزرگ وارد می سازد و در سوال از پروردگارت اخلاص بورز، زیرا عطا و محروم ساختن به دست اوست.» در جایی دیگر نیز می فرماید: «واعلم ان الذی بیده خزائن السماوات و الارض قد اذن لک فی الدعاء و تکفل لک بالاجابه و امرک ان تساله لیعطیک و تسترحمه لیرحمک و لم یجعل بینک و بینه من یحجبک عنه » (نهج البلاغه، نامه ۳۱) « و بدان آن خداوندی که گنجینه های آسمان ها و زمین به دست اوست، به تو اجازه دعا داد و اجابت آن را به عهده گرفته است و به تو دستور داده است که از او مسالت کنی و او عطا فرماید و تو از او رحم بخواهی، او به تو رحم فرماید.

آن خداوند مهربان بین تو و خویشتن کسی که تو را از او بپوشاند قرار نداده است» یا در دعاهای امام سجادعلیه السلام داریم که می فرماید:«و یا من تحمد الی خلقه بحسن التجاوز و یا من عود عباده قبول الانابه و یا من استصلح فاسدهم بالتوبه یا من ضمن لهم اجابه الدعا و یا من وعدهم علی نفسه بتفضله حسن الجزا» ( صحیفه سجادیه، دعای دوازدهم) « ای کسی که با عفو خود بر خلق منت نهاده، و ای آن که بندگانش را به قبول توبه عادت و امیدوار ساخته و فساد آنها را با داروی توبه به صلاح آورده و اجابت دعاهای آنها را تضمین کرده و به احسان خود وعده جزای نیک به آنها داد».با توجه به سخنانی که بیان شد، خداوند مالک همه چیز است و از انسان خواسته که نیازهای خود را از او بخواهد، نه تنها می تواند نیازها را برطرف کند، بلکه او گام جلو نهاده و آماده است تا اگر تو خواستی، نیازت را برآورد و نیز به استجابت دعاها و پذیرش توبه نیز اشاره شده است و این باعث می شود که انسان احساس کند که خداوندی برای انسان ارزش خاصی قائل است و این احساس انسان باعث افزایش محبت او به خداوندی می شود و این محبت و عشق سبب تحکیم ایمان متربی و سبب رسیدن به مرحله حق الیقین می شود.